تأثیر سولفات روی در زی فزونی و تغییرات ریخت شناختی ارقام بهاره گندم

امروزه افزایش درصد روی دانه از راه زی فزونی[1]، به یکی از مهم ترین راهکارها جهت افزایش میزان این عنصر در دانه تبدیل شده است. برای بررسی تأثیر روی بر ویژگی های مورفوفیزیولوژیک و ویژگی های کمی و کیفی عملکرد گندم، پژوهشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. تیمارها عبارت بودند از پنج رقم گندم بهاره، شامل ارقام دریا، شیرودی، آرتا، تجن و 19-n-80 (به عنوان فاکتور اول) و پنج سطح کودی شامل مقادیر صفر، 25 کیلوگرم در هکتار کاربرد خاکی سولفات روی (znso47 h2o) در زمان کاشت، افشانه کردن 5/0 درصد سولفات روی  به ترتیب در مراحل شکمی، شکمی و شیری دانه، و شیری و خمیری دانه( به عنوان فاکتور دوم). ارزیابی داده ها نشان داد که کاربرد خاکی سولفات روی توانست وزن خشک گیاهچه ها، درصد سبز گیاهچه ها، سطح برگ بوته، وزن خشک برگ، ارتفاع بوته، درازای سنبله، شمار پنجه ها را نسبت به شرایط عدم کاربرد خاکی این عنصر به طور معناداری (در سطح احتمال یک درصد) افزایش دهد. در مورد عملکرد دانه، کاربرد خاکی سولفات روی در مقایسه با سایر تیمارها موجب افزایش معنادار (در سطح احتمال یک درصد) در این مؤلفه گردید. این در حالی بود که تیمارهای متعلق به افشانه کردن روی تفاوت معناداری را در این راستا با یکدیگر نشان ندادند. رقم های شیرودی و n-80-19  به ترتیب با 7/1732 و 8/1984 کیلوگرم در هکتار کمترین و ارقام تجن، دریا و آرتا به ترتیب با مقادیر 4/2491، 4/2434 و 2/2386 کیلوگرم در هکتار بیش ترین عملکرد دانه را حاصل نمودند. افشانه کردن سولفات روی در تیمار شیری-خمیری منجر به بیشترین میزان این عنصر در رقم دریا گردید. به عنوان نتیجه نهایی می توان اذعان داشت چنانچه هدف افزایش عملکرد دانه ای گندم باشد کاربرد سولفات روی در مراحل آغازین رشد سودمندتر از مراحل نهایی خواهد بود. از سوی دیگر، زی فزونی روی بر خلاف عملکرد، بیش تر از کاربرد این عنصر در مراحل پایانی رشد متأثر می گردد. ازاین رو، کاربرد خاکی و برگی سولفات روی خواهد توانست موجب افزایش توأم روی دانه و عملکرد کل شود.